میرزا محمد همدانی كاظمینى، معروف به امام الحرمین و یكی از شاگردان شیخ، تاریخ فوت استاد خود را چنین به نظم آورده است:
منذ (عبدالحسین ) مولی البریا
فاض من ربه علیه النور
طار شوقاً الی البنان سریعـــاً
و دعاء الیه أرخ «غفور»
كه كلمه «غفور» مادّۀ تاريخ وفات اوست و مساوى ١٢٨۶ قمرى است.
میرزا محمدبن عبدالوهاب بن داوود همدانی کاظمی معروف به امام الحرمین، در سال 1302 ه.ق متولد شد. وی از عالمان شیعی، فقیه، ادیب، لغوی و نحوی و شاعر بزرگی بود. دارای حافظه قوی و خطی نیکو بود. در کاظمین ادبیات را آموخت و و در علوم مختلف کامل شد. همچنین در کاظمین به قضاوت منصوب شد و از جانب ناصرالدین شاه ملقب به امام الحرمین گردید. هرچند به روایت آقابزرگ تهرانی سلطان روم این لقب را به وی داده است. شعر عربی، عصمت الاذهان فی علم المیزان، منظومه ای در منطق، غنیمة السفر در شرح حال شیخ جعفر شوشتری از آثار اوست.
-----------------
منبع: اعلام الشیعهًْ، ج2، ص714؛ ریحانهًْ الادب، چ1، 1327، ج2، ص401.
آیت الله شیخ عبد الحسین تهرانی امام ,الحرمین ,امام الحرمین منبع
درباره این سایت